Biografia

Władysław Broniewski urodził się 17 grudnia 1897 r. w Płocku. Wywodził się z rodziny inteligenckiej o szlacheckich korzeniach i żywej tradycji patriotycznej. Był synem Zofii z Lubowidzkich i Antoniego Broniewskiego, miał dwie starsze siostry - Zofię i Janinę. Uczył się w Gimnazjum Polskim w Płocku (obecnie: Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Jagiełły), był tam współzałożycielem półtajnej drużyny skautów, nawiązującej do tradycji Konstytucji 3 Maja i powstania styczniowego. W 1915 r. Władysław Broniewski wstąpił do Legionów Piłsudskiego. Miał wtedy 17 lat. W 1918 r. wziął udział w manifestacyjnym pochodzie do kwatery Piłsudskiego. Uważał się za socjalistę, cenił sobie osobistą niezależność. Walczył w 4 pułku piechoty Legionów. Brał udział w bitwie pod Jastkowem koło Lublina, gdzie jego pułk poniósł bardzo ciężkie straty. Broniewski otrzymał za zasługi wojenne Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyż Walecznych.
Za udział w kryzysie przysięgowym Broniewski był internowany w Szczypiornie. Zwolniony z obozu zdał maturę jako ekstern, po czym wstąpił na Uniwersytet Warszawski. Jednocześnie działał w konspiracji, w Polskiej Organizacji Wojskowej. Broniewski nie był zadowolony z reform w powojennej Polsce, co spowodowało zradykalizowanie jego poglądów. Po śmierci Gabriela Narutowicza zbliżył się do lewicy rewolucyjnej. We wrześniu 1939 roku Broniewski zgłosił się do wojska na ochotnika. Przejechał z Warszawy przez Lublin i Lwów do Tarnopola. 12 września został przydzielony do Ośrodka Zapasowego 28 Dywizji Piechoty w Zbarażu. Zanim jednak miał okazję stanąć do walki z wojskami niemieckimi, Polska została zaatakowana przez Związek Radziecki. Broniewski był świadkiem wejścia Armii Czerwonej do Lwowa we wrześniu 1939 r. Od tego momentu wszystkie utwory literackie musiały przechodzić przez cenzora. Broniewski nie mógł pogodzić się z tym, że Związek Radziecki napadł na Polskę, czemu dawał wyraz w swojej twórczości. Broniewski miał nadzieję, że przebywając na terenach zajętych przez sowietów będzie mógł bez przeszkód publikować swoje wiersze. Radziecka cenzura nie dopuściła jednak do wydawania jego utworów o treści patriotycznej. 24 stycznia 1940 r. Władysław Broniewski został wraz z innymi poetami aresztowany we lwowskiej restauracji "Ognisko Inteligencji". Osoby zatrzymane podczas tej prowokacji zostały przewiezione do ciężkiego więzienia lwowskiego na Zamarstynowie. Po czterech miesiącach, w maju 1940 r., Broniewski został przetransportowany do więzienia NKWD na Łubiance, gdzie spędził trzynaście miesięcy. Po wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej wywieziono go do Saratowa, a następnie do Ałma Aty, gdzie został wypuszczony 7 sierpnia 1941 r.  1941 r. wstąpił do armii polskiej, z którą przeszedł na Bliski Wschód. Do kraju wrócił w 1945 roku.
W okresie powojennym początkowo tworzył poezję polityczno-propagandową, później utwory refleksyjne o motywach osobistych. 1 września 1954 córka Władysława Broniewskiego, Anka, zmarła tragicznie (zatruła się gazem w swoim mieszkaniu) Śmierć córki wywarła ogromny wpływ na poetę. Stworzył on wtedy cykl wierszy, porównywany z trenami Jana Kochanowskiego.
Poeta zmarł na raka krtani, w Warszawie, 10 lutego 1962 roku.
Jego poezja była silnie związana z jego własną biografią
i przeżyciami, a także doświadczeniami narodu polskiego
i działaczy ruchu robotniczego, o wyraźnych akcentach
rewolucyjnych i patriotycznych. W wierszach Broniewskiego wyczuwalny jest nieznaczy wpływ polskiego romantyzmu łączony z nowatorstwem; egzaltacja, wzniosłość i styl mowy potocznej. Także liryka żołnierska.